Eerste bericht vanuit Down Under

Hallo allemaal,

Ik weet niet hoe trouw we deze blog gaan bijhouden, we moesten ons er wel toe zetten hoor :) Maar het is wel tijd voor een berichtje.

Afgelopen zaterdag zijn we door onze families uitgezwaaid op Schiphol en met de ‘dubbeldekker intercity vliegtuig’ (Airbus A380) naar Dubai gevlogen. De kids waren die ochtend extra vroeg opgestaan en hadden al om 11 uur een slaapje gedaan in de hoop dat ze in het vliegtuig lekker zouden slapen. Aanvankelijk ging de vlucht voorspoedig, maar slapen: ho maar. Natuurlijk wreekt zich dat op een zeker moment en ik gok dat dat halverwege de vlucht was. Jordi bleef wel lief, maar werd hyper. Telkens rennen door de gangen en luid praten/schreeuwen. Elin was nog lastiger omdat die enorm schreeuwt als ze haar zin niet krijgt. Dan duren de resterende 3 uur nog erg lang hoor, wetende dat je de volgende dag een vlucht van ruim 14 uur voor de boeg hebt.

Om middernacht kwamen we vermoeid aan in Dubai, kinderen nog steeds wakker. De enorme chaos weer in de handbagage proppen en eindelijk het vliegtuig uit. Bij de slurf stond en Indier (of Pakistaan, daar wil ik vanaf zijn) met een bordje “ Mr. Herman Bijlholt” erop. Enigsinds verrast melden we ons en het blijkt iemand van het hotel te zijn. We hebben namelijk een hotel op de luchthaven zodat we niet door de douane hoeven en even goed kunnen slapen. Hij neemt wat handbaggage over en we lopen richting terminal 3. De Indier heeft aardig de pas erin en ik heb Elin op de arm en de handbaggage. Chantal loopt met Jordi aan de hand, maar de korte pootjes kunnen het tempo nauwelijks bijbenen.

Ik bedenk dat ik Jordi maar op m’n schouders moet nemen en Elin op de arm, dan kunnen we wat harder. We stappen even opzij uit de drukke stroom mensen en ik neem Jordi op mijn schouders. Ik ga door de knieen om Elin te pakken en ga staan. En dan gebeurt het. Ik voel dat Jordi achterover valt. Ik probeer zijn benen, die over mijn schouders hangen, tegen te houden, maar het lukt niet want Elin zit ook nog op mijn arm. Ik draai me om en ik zie Chantal een reflex maken, maar tevergeefs. De kille koude plavuizen van Dubai International Airport geven niet mee en met een harde klap valt Jordi met zijn hooftje op de grond. Daar ligt je kind dan, roerloos.

Ik wil proberen te omschrijven welke emoties er dan door je heen gaan, maar ik krijg het niet goed beschreven. Laat ik zeggen dat ik ter plekke een vinger had afgestaan om uit deze situatie te komen. Wat deed ik verkeerd? Ik ben vermoeid, Jordi ook. En hij heeft een ‘zware’ rugzak die hem wellicht uit balans bracht? Wat doet het ertoe. Hij ligt daar. Dan begint hij te huilen. Chantal duikt op hem af en neemt hem in de armen. Mensen kijken wel, maar lopen gewoon door. Ook de Indier staat er maar wat doelloos bij. We hebben hulp nodig en snel.

Volgens de Indier is het hotel boven en daar is ook de medische staf. Ik til Jordi er naar toe en Chantal moet Elin dragen, moe en last van haar rug ten spijt. De receptioniste regelt direct dat er medische hulp komt en we checken in. We kunnen in onze kamer wachten op de hulp, die er ook snel komt. De 2 broeders vragen of Jordi buiten westen is geweest. Dat is moeilijk te zeggen, misschien wel een paar seconden. En ze vragen of hij over gegeven heeft, en goed kan eten en drinken? Nee, hij heeft niet over gegeven en het is net een kwartier geleden gebeurt, dus eten en drinken hebben we nog niet geprobeerd. Toch willen ze dat de arts er naar kijkt, dus ik om 01:00 uur met Jordi op pad. Hij heeft nog steeds niet geslapen. De arts doet wat testjes en stelt me gerust: dit gebeurt vaak bij kinderen en zolang hij geen afwijkend gedrag vertoond (overgeven bijvoorbeeld) is er geen reden tot paniek. Godzijdank. We gaan terug naar ons hotel en gaan slapen.

De volgende morgen staan we om 8 uur alweer op want we vliegen om 10:30 uur. We ontbijten bij Costa Coffee en hoewel hij niet graag wil, eet Jordi toch wat brood en drinkt hij wat. Vooral omdat het van ons moet. Daarna vertrekken we richting Brisbane. Eenmaal in de lucht gaat het lichtje met ‘riemen vast’ uit en komt Jordi bij me zitten. Hij begint te huilen. “wat is er vriend?” vraag ik, en de eerste golf met braaksel komt op mijn schoot. Direct gevolgd door een 2de golf. Bij de derde lukt het Chantal om een dekentje eronder te drukken, hierdoor wordt toch zeker de helft opgevangen. Shit, toch overgegeven. Het zal toch niet… Ik zit in een plas kots en mijn broek is doorweekt. Een zure lucht stijgt op en bereikt mijn neus. Ik wikkel een deken over mij heen om de boel te bedekken en neem Jordi op schoot om te troosten. Nog 13 uur te gaan.

Je maakt je stiekum toch zorgen, maar na een uur of wat begint Jordi dorst te krijgen en hij begint weer wat appelsap te drinken. Na de korte nacht zijn beide kinderen moe en vallen zowaar in slaap. Inmiddels heeft mijn broek al veel vocht geabsorbeerd en zolang ik stil zit voel ik er niet veel van. Alleen mijn rechter bil slaapt, dus ik moet af en toe wel even verzitten en dan wordt ik weer aan mijn penibele situatie herinnerd.

We zijn net voorbij Sri Lanka gevlogen als de kids wakker worden. Elin heeft een vieze luier en Chantal gaat haar in het toilet verschonen. Jordi wil er ook bij, maar daar is de ruimte veel te klein voor. Ik neem til ‘m bij me, hij huilt. Net als ik wil vragen wat er is, kots hij weer over me heen, nu over mijn vest. Een keer of 5 en ik laat ‘m maar want wat kan ik nu nog doen? Voor Jordi hebben we extra kleren bij ons, voor mij niet. Als de stewardess langs komt biecht ik toch maar op dat ik er onder zit. Even later komt ze met een pyama die blijkbaar in First Class wordt uitgedeeld. Het is maatje L, maar dan wel voor pigmeeen.

Een bekend Fries spreekwoord luidt: ‘zoek het geluk in kleine dingen’ en zo stel ik tot mijn genoegen vast dat van al mijn kledingstukken, in elk geval mijn sokken nog droog zijn. Ik probeer me wat te wassen in een wc die al 7 uur door een vol vliegtuig gebruikt is. Af en toe voel ik dat ik in iets nats stap, ik denk er maar niet over na. Mijn pyama is zogezegt te klein en zeker niet geschikt om zonder onderbroek te dragen. En hoewel mijn spijkerbroek de harde stukjes als een filter heeft tegengehouden, is het opnieuw aantrekken van mijn onderbroek absoluut uitgesloten.

Deze 2de ronde heeft Jordi zichtbaar goed gedaan. Hij begint weer honger en dorst te krijgen en hij begint ook weer praatjes te krijgen. Vanaf nu gaat het duidelijk bergopwaarts met hem. Eenmaal in Brisbane aangekomen zijn we kapot van de reis. Chantal en ik spreken af dat het vanaf hier goed moet gaan en dat werkt. Onze koffers liggen al op de band en er opent precies een nieuwe rij bij de controle zodat we snel door kunnen lopen. De drugshond is duidelijk niet gecharmeerd van de zure lucht om mij heen. Ik denk dat ik gerust een kilo coke mee had kunnen smokkelen zonder dat de hond het geroken had.

Eenmaal bij het hotel aangekomen is onze kamer nog niet gereed, het is nog maar 09:00 uur en we moeten nog 1,5 uur wachten. We zijn kapot en zijn toe aan een borrel. Denk je eens in dat je in de horeca werkt en op maandagochtend om 9 uur komt een naar kots stinkende zwerver in een aftands trainingspak om bier vragen, wat zou je doen? Dus nadat we de koffie en een toast met jam op hebben proberen we het nogmaals, en… het appartement is klaar. We betreden ons nieuwe huis en het is werkelijk fantastisch. Groot, van alles voorzien en een mooi balkon. Ook al hebben we niet voor ocean view gekozen, toch kunnen we vanaf ons balkon het water zien en vanuit de slaapkamer kijken we over Brisbane uit. Hier kunnen we rustig onze jetlag overwinnen en ons voorbereiden op de tocht met de camper.

Met Jordi gaat het inmiddels goed. We hebben overwogen om hem hier nogmaals te laten onderzoeken, maar hij is helemaal de oude, eet en slaapt goed en gedraagt zich zoals we van hem verwachten. Waarschijnlijk is de vermoeidheid in combinatie met de pijnstiller die hij van de dokter in Dubai had gekregen hem teveel geworden.

De aankomende 2 dagen zijn we nog in ons appartement vlakbij Brisbane. Daarna zullen we onze camper gaan ophalen waar we 4 weken mee zullen rondtrekken.
Ik gok dat we over een week of 2 weer een stukje plaatsen. Of over een maand ofzo. We zien wel even.

Groeten!