Kamperen 2.0

Hallo allemaal,

Hierbij dan toch al ons 2de stukje. De kop is er af, we zijn inmiddels met een levensgrote campervan op pad. De start was al een belevenis op zich. We konden ‘m vanaf 8 uur ophalen en het leek ons handig dat ik met het openbaar vervoer naar de verhuurmaatschappij zou gaan en dan met camper terug naar het hotel zou rijden. Zodoende hoefden we niet vroeg alles in te pakken en dan met een taxi-busje. Maar iedereen die Jordi kent, snapt dat zodra je met de bus en trein gaat, hij ook mee moet.

Dus wij om kwart over 7 op pad, hartstikke leuk. Eenmaal bij het verhuurbedrijf aangekomen duurde het nog 3 uur voordat ik de camper mee kreeg. Ik moest nog van alles invullen, keuzes maken, betalen, rondje rond de camper maken voor mogelijke schade en dan natuurlijk nog de opleiding tot camper-piloot. Het is namelijk echt een enorm apparaat en er zitten overal knopjes en schakelaars die op verschillende momenten juist wel of juist niet aan moeten. Voor de liefhebbers een virtuele tour via: http://www.youtube.com/watch?v=aY99gRYqlkM

Dan zie je dus dat deze camper een douche, wc, airco, magnetron koelkast, 3 pitter en een navigatie aan boord heeft. Dan denk je toch het vlaggeschip te hebben, maar dit is alweer achterhaald. De echt luxe campers hebben geen douche en toilet meer, want je boekt tegenwoordig ‘powered, en suite’ wat zoveel betekent als op water en elektriciteit aangesloten en dan staat er naast je een tuinhuisje met toilet, douche en wastafel. Om de wc zit zo’n papieren band die je ook altijd in hotels tegenkomt. Om te laten zien dat ‘ie schoongemaakt is. Die Aussies hebben camperen sowieso tot een nieuwe dimensie gebracht als je ziet wat die lui allemaal achter hun 4x4 meeslepen. Fransje Bauer zou er jaloers op worden.

Aussies lijken trouwens net Amerikanen. Dat merk je aan een paar dingen: de huizen lijken net uit die films waar de krantenjongen vanaf zijn fietsje de opgerolde krant in de voortuin gooit. Ze rijden ook voornamlijk Japanners, Koreanen en Amerikanen, hier geen Duitser van na 2000 te bekennen. En dan zijn het vooral pick-up trucks, of 4x4, of van die glimmende toyota’s met enorme spoilers erop. De vrachtwagens zijn ook allemaal van die grote MACK trucks met veel glimmend chroom voorop.

Het valt ons ook op dat ze bijzonder veel getatoeerd zijn, die Aussies. Dat geeft op zich niets, maar als je een bakje koffie bestelt en de bijna 60-jarige serveerster heeft een vaal gekleurde draak in haar nek, dat is toch… eeh, vreemd. Ach, ik wordt ook een ouwe lul. Wat trouwens ook wel grappig is, zijn van die schmutzige motels waarin in menig film, de ontsnapte gevangene zijn intrek neemt. Die zie je hier dus ook heel veel. En van die borden als je een stad binnenrijdt met: ‘Baptist Church opening hours’ enzo. Echt Amerikaans.

En ze dringen voor. Dat is me al 3 keer gebeurt en daar heb ik sinds de introductie van de eerste stoeltjeslift in Obergurgl, 1982 een enorme aversie aan overgehouden. Dat was dringen geblazen, en toen heb ik overigens met mijn broer een effectieve contra-tactiek ontwikkeld. Een subtiel samenspel van: het juist plaatsen van je stok, je skies in een bepaalde hoek t.o.v. je voorganger positioneren en dan omstebeurt elkaar in de ontstane ruimte laten gaan. Dit lukt echter alleen met z’n tweeen op skies en dus sta ik me hier dan enorm te irriteren. Gert kan dat trouwens wel, die staat zonder blikken of blozen, ineens 4 rijen voor je in de rij voor space mountain. Maar nu dwaal ik wel erg af.

Met de kinderen gaat het echt super goed, we zijn zo trots op ze. Een oud Fries gezegde leert ons dat bij het opvoeden rust, reinheid en regelmaat belangrijk zijn. Maar dat lukt door jetlags, camperen en rondreizen precies niet. Toch houden ze zich echt heel goed! Voor mij ook heel bijzonder om zo lang dagelijks met de kinderen samen te zijn. Ik merk ook dat de relatie met ze intensiveert.

Met Chantal gaat het nu ook goed. De eerste paar dagen nadat we aankwamen waren natuurlijk even zwaar en ook de eerste dagen met de camper, bracht veel stress en extra belastbaarheid met zich mee, wat zich bij haar dan direct in rugpijn vertaalt. En ere wie ere toekomt: Chantal had gelijk! Ik geef het ‘en publique’ toe. Toen ik met Jordi het water bij ‘town of 1770’ in ging om lekker in de hoge golven te spelen, zei Chantal al dat ik dat niet moest doen. Achteraf leerden we van de locals dat het inderdaad een gevaarlijke onderstroom heeft, er haaien zwemmen (en het strand is niet bewaakt) en er zijn zoutwaterkrokodillen tot zelfs 200km zuidelijker gevangen. De locals zwemmen er niet en achteraf bezien was er verder ook niemand aan het zwemmen daar… Dat doen (mogen) we dus niet meer.

En ook met mij gaat het lekker. Het heeft me (mede na die lastige reis) toch wel 2 weken gekost om totaal te ontspannen, maar die modus heb ik nu wel en houd ik ook vast.

Ik heb niet veel helden, maar Christoffer McCandless (film: into the wild) is er een van en omdat ik nu ‘soort van’ hetzelfde doe, dacht ik dat ik ook mijn baard moest laten staan. Maar na 2 weken ben ik daar helaas op terug gekomen. In plaats van de Che Guevara look werd het meer een sneu Herman Heinsbroek baardje. Het is er inmiddels al weer af. Chantal, de lieverd, steunde me nog door daar mijn jeugdigheid aan te koppelen, maar het exponentieel toenemend aantal grijze haren drukt ook die illusie de kop in. Maar we zitten dus alle 4 echt lekker in de flow.

Voor de aardrijkskunde-freaks onder ons: dit is de route tot nu toe: Brisbane, Woodford, Tewantin, Noosa, Hervey bay, Town of 1770 en nu zijn we in Yeppoon. Allemaal aanraders, behalve Woodford. Het is nu nog 500 km tot Airlie Beach / Whitsundays en dat is toch wel ons doel. We weten niet of we dan via het hinterland (inderdaad: op z’n Duits) terug naar Brisbane gaan of dat we de mogelijkheid hebben om ‘m door te trekken tot Cairns. We hopen daar vandaag uitsluitsel over te krijgen. De weg terug is aanzienlijk langer en we hebben ontdekt dat 250 km/dag en dan om de dag rijden voor alle gezinsleden een haalbaar ritme is. En dan is terug naar Brisbane lastig.

Bij het volgende bericht horen jullie wat het geworden is. Verder niets dan goeds vanuit Australie. Het land is prachtig, de mensen echt super vriendelijk en het weer heerlijk (telkens 25-35 graden). Oja, wat nog wel grappig is, is dat ik in de supermarkt een Conimex product vond wat door Intertaste in Nijkerk gemaakt wordt. Ik kijken op het label en blijkt dat het in Australie (net al veel andere Nederlandse producten) door ‘Manassen foods’ wordt geimporteert. Dat is van Joost Manassen, oud manager die ik van Douwe Egberts nog ken. Wat een kleine wereld.

Tot de volgende keer!