KARMA

Hallo allemaal,

Jullie zullen wel gedacht hebben dat het foute boel is, ruzie? Beroofd? Onderweg terug? Writers-block? Het is immers alweer een hele tijd geleden dat we een stukje schreven. Maar gelukkig is de reden dat we het gewoon ontzetten druk hebben met leuke dingen doen. Omdat er al weer zoveel gebeurt is, zal ik me moeten beperken tot de hoofdlijnen, anders wordt het echt een enorme lap tekst.

Voor facebook vrienden is het geen nieuws meer maar mijn broer Gert-Jan heeft zijn baan in China opgezegt en is naar ons toe gekomen in NZ. De verrassing voor de kinderen kon niet groter zijn. Gert-Jan is namelijk echt een kindervriend en al helemaal voor onze kinderen. Daarnaast is het voor ons ook lekker om er iemand bij te hebben die zich over de kids ontfermt.

Na ons laatste bericht uit de ‘bay of islands’ zijn we weer naar het zuiden gereden. We zijn toen in 2 dagen tot onder Auckland gereden, Waihi Beach. En ik ben toen de volgende dag met Jordi naar het vliegveld gereden om Gert-Jan op te halen, waar ik het bewuste facebook-filmpje heb opgenomen. Wat een verrassing.

We zijn de volgende dag direct doorgereden naar Rotorua. Dit is een stad waar heet water en hete gassen uit de grond spuiten. Hier zit veel zwavel in en dat ruikt naar rotte eieren, of zoals de kiwi’s zeggen: ‘you can let one go without anyone to know’. Op zich wel bijzonder dat er overal uit de grond stoomwolken omhoog spuiten.

Na Rotorua zijn we via Lake Taupo (weer een facebook momentje) naar Ohakune gereden. Dit is een ski-dorp op het noordereiland en ziet er gek uit. Het is een grote vulkaan die in een verder vlak landschap staat. En je gelooft het niet, maar het ski seizoen was de dag voor onze aankomst afgesloten. Voor lezers die het niet weten, wij zijn allen ski enthousiastellingen en hadden graag even de berg op gegaan.

In Ohakune is ook een golfbaan die er vanwege een recent toernooi, prachtig bij lag. En omdat er verder niemand speelde konden we met z’n 5-en in zo’n golfkarretje een rondje golfen. Leuk om met de kids rondjes te crossen, vonden ze natuurlijk prachtig. Nadat we Chantal en de kids terug hadden gebracht hebben Gert en ik het rondje afgemaakt. De beheerder ging naar huis en en vroeg ons het karretje zelf even in de garage te zetten en op het knopje te drukken. En terwijl het rolluik naar beneden ging zei ik tegen Gert: ‘shit, de autosleutels liggen nog in het karretje’ en zonder na te denken duikt ‘ie door de laatste 30 cm, net zoals in een film. Ik sta met open mond te kijken.

Dat doen ook de mensen in een auto die net aan kwam rijden. En toen Gert met autosleutels weer uit de garage kwam dacht de man in de auto natuurlijk dat wij locals waren. Hij vroeg ons de weg en aan het accent konden we al horen dat het nederlanders waren, maar toen hij ons zijn Nederlandse boekingspapier liet zien was het duidelijk. Hij vertelde dat hij met z’n vrouw van zuid naar noord aan het reizen was, omgekeerd aan ons dus. Ze hadden alleen nog maar slecht weer gehad. En wij eigenlijk alleen nog maar goed weer. Ik ben er op gaan letten en tot op de dag van vandaag hebben we prachtig weer. Een dag regen en zelfs wat sneeuw, maar dat was een reisdag. Gert-Jan noemt het Karma.

We zijn daarna naar Wellington gereden, een prachtige stad waar het verschrikkelijk vaak regent. Men zegt hier dan ook: “nothing beats Wellington on a sunny day” maar karma is karma en wij hadden dus een van die spaarzame mooie dagen te pakken. Helemaal mooi omdat we vanuit Wellington met de boot naar het zuidereiland gingen. Wat een prachtige tocht was dat, helemaal de aankomst op het zuidereiland.

Vervolgens zijn we naar Hanmer Springs gegaan waar we hadden afgesproken met een neef van Chantal en zijn gezin. Ze hebben kinderen in dezelfde leeftijd als de onze en dat was dus feest. Ook al verstonden ze elkaar niet, spelen is universeel en voor onze kids (die toch de hele tijd met ons opgescheept zitten) was dat heerlijk. Prachtig dorp ook. Het deed ons denken aan een Zwitsers kuuroord want ook hier zijn van die thermale baden midden tussen de besneeuwde bergtoppen.

Daarna zijn we doorgereden naar twizel, een stadje bij Mt Cook national park. Hier zijn 2 prachtig azuurblauwe meren en natuurlijk mount Cook, de hoogste berg van NZ met 3754 meter. Terugwandelend van een speeltuin in Twizel viel Gert z’n oog op het lokale suffertje, niet echt een krant, maar zo’n stencil-krant (mijn leeftijdsgenoten zullen de schoolkrant voor zich zien). Thuisgekomen blader ik ‘m door en mijn oog valt op 2 reclames: die voor een cursus bierdrinken en om een helicopter af te huren.

Nog dezelfde avond zitten Gert en ik in de lokale kroeg een verschrikkelijk slecht verhaal aan te horen en Belgische bier te drinken. Naar mate de avond vorderde werd het wel steeds leuker…

De volgende ochtend gebeld met de helicopter piloot en toen kwam de aap uit de mouw: die scherpe aanbieding geldt alleen voor locals. Dus togen Gert en Chantal naar de vrouw waar we ons huis van huurden. En of het Gert z’n charmes zijn geweest zullen we nooit weten, maar ze regelden dat de vrouw mee ging en alles voor ons heeft georganiseerd. Dus anderhalf uur later stegen we op en vlogen we tussen de witte bergtoppen van Mt. Cook national park, met een spectaculaire landing op een van de gletchers. Wat een waanzinnige ervaring!

Even een zijsprongetje want met Gert-Jan hebben we een zeer ervaren backpakker erbij gekregen. Wij begonnen in NZ met het huren van cabins op campings, maar we hebben een veel betere manier ontdekt. We rijden gewoon naar het volgende dorp en rijden daar wat rond. Vaak zien we aan de kant van de weg een bordje met ‘vacancy’ en gaan daar dan kijken. Zo krijgen we telkens hele mooie appartementen voor nog lagere prijzen dan die stomme cabins. Het hoogtepunt was wel onze woning in Twizel van die vrouw: 3 slaapkamers, 2 badkamers, volledige keuken, wasmachine/droger, enz, enz. En de prijs was 100 dollar per nacht (EUR 64). Zodoende konden we voor onszelf ook goedpraten dat we een helicopter afhuurden.

Daarna zijn we naar Wanaka gereden. Dit was de dag dat het slecht weer was en we boven op de pas zelfs in hevige sneeuwval kwamen. Maar eenmaal in Wanaka vonden we weer een appartement op een super mooie locatie, aan het meer. Daar hebben we de volgende dag lekker ontspannen genoten van een strakblauwe hemel. Gert was hier al eens (backpakkend) geweest en toen brak in een auto wakker geworden het meer overziend. Dat was hem bijgebleven het het verhaal is mij ook bijgebleven. Was dus echt leuk om nu te zien waar dat was geweest.

Gisteren zijn we via een prachtige weg door de bergen in Queenstown aangekomen, hoofdstad van de adrenaline. Hier is bijvoorbeeld de bungee-jump uitgevonden. En ook hier heeft Gert-Jan een winterseizoen gewoond en gewerkt. Vanuit ons appartement kunnen we 1 van de 3 bungee-jumps zien die hij toen op 1 dag heeft gesprongen. Volgend bericht zal ik vertellen wat we hier allemaal weer beleven.

We zullen weer wat foto’s bijvoegen om bovenstaand verhaal wat in te kleuren.

Groeten van ons vijven!