Actie

Hallo allemaal,

Hier weer een kort verslag van onze dagen in NZ. Ons vorige verslag kwam toen we net in Queenstown waren aangekomen dus daar pakken we de draad weer op. Ik heb volgens Tripadvisor in zo’n 160 steden buiten Nederland overnacht en ik kan oprecht zeggen dat Queenstown de mooiste is. Misschien was het het mooie weer (nog steeds) of het gezelschap of het feit dat ik er niet hoefde te werken, maar ik vond het echt briljant mooi.

Op onze eerste volle dag zijn we met een gondel omhoog gegaan naar een plateau waarvandaan je de stad, het meer en de achterliggende bergen (the Remarkables) goed kunt zien liggen. Hierboven kun je ook met een ‘luge’ (een soort skelter) via een betonnen pad afdalen en dat heb ik natuurlijk met Jordi gedaan, vond’ie prachtig. Er stegen ook telkens parapenters op en er landde ook net een helicopter. Bovendien was 1 van de 3 bungee-jumps die Gert-Jan ooit gedaan had, hier ook. Kortom: overal actie.

De volgende dag zouden we een rondje golfen, maar dat ging helaas niet door. We hebben toen wat in de omgeving rondgereden, o.a. naar de eerste bungee-jump ter wereld waar je kopje onder kunt gaan. Daarna hebben Chantal en Gert-Jan nog een ‘scenic route’ naar Glenorchy gedaan die ook weer in een top-10 lijstje staat (facebook momentje van Chantal).

Op hemelsbreed 100 km van Qtown ligt Milford Sound in Fjordland. En de naam zegt het al, dit is een inham vanuit de zee land inwaards en een van de must-see’s van Chantal. Het probleem is dat je er vanwege de bergen niet recht naar toe kan rijden, maar je een omweg van 4,5 uur moet nemen. En dan dus ook nog een cruise van 2,5 uur erbij. Dit is voor zowel Chantal als de kids niet haalbaar. Een andere optie is om met een 10-persoons vliegtuigje een ‘scenic flight’ van klein uurtje over de bergen te vliegen, dan de cruise te doen en dan weer terug te vliegen. Op de laatste volle dag in Qtown heeft Gert-Jan op Elin gepast en hebben Chantal, Jordi en ik deze tocht gedaan! En dit was adembenemend mooi. We hadden natuurlijk weer prachtig mooi weer en we vlogen echt tussen de bergen door. De piloot liet ons van alles zien: omliggende ski-gebieden, verborgen (krater)meertjes en uiteindelijk via Milford Sound naar de landingsbaan. Ook de cruise was prachtig: de bergen stijgen vanuit het water bijna recht omhoog de wolken in en hebben sneeuw bovenop. Er leven zeehonden en een bijzondere pinguin soort. Misschien wel het hoogtepunt van onze reis.

De volgende ochtend hebben we Gert-Jan op het vliegtuig naar Sydney gezet waar hij nog wat vrienden wilde bezoeken en zijn wij door gereden naar Papatowai, een heel klein dorpje in het uiterste zuid-oosten van NZ. Hier staat een prachtig vakantiehuis van familie van de aangetrouwde nicht van Chantal waarmee we in Hanmer waren. Hier hebben we een week heerlijk ontspannen. We zijn een dag naar een golfbaan aan de oceaan gereden, maar daar aangekomen waaide het echt verschrikkelijk hard. De meisjes bleven in de auto en Jordi en ik liepen richting het water om de baan goed te bekijken. Maar het is hier lente en een stel zwarte snippen met lange rode snavels had daar blijkbaar ergens hun nest gebouwd want ze kwamen ombeurten, luid krijsend kamikaze aanvallen op ons uitvoeren. Ik heb Jordi opgetild en als schild voor me gehouden en dat werkte, ze hebben me niet geraakt…

Papatowai ligt aan een baai ter grootte van een middelgroot Fries meer. En zo’n 100 meter achter de landsgrens ligt weer een langgerekt meertje ter grootte van ‘de Wildemerk’ waar vanuit de binnenlanden een riviertje in uitkomt. Het meer en de oceaan zijn via een lange diepe waterweg (ongeveer zoals de Luts) met elkaar verbonden en deze waterweg heeft brede zandstranden aan weerszijden die bij vloed onder water staan.

Op een dag toen de meisjes boodschappen gingen halen (26km vanaf het huisje) gingen Jordi en ik naar dit strand. Een leuk spelletje is natuurlijk om tot het koude water te lopen en als er een golf komt, gauw weg te rennen en Jordi heeft zijn broekspijpen al opgerold en staat met het meertje links en de oceaan rechts, haaks op de waterweg. Ik heb mijn schoenen aan en sta op een afstandje grinnikend toe te kijken hoe hij zich concentreert op een golfje voor zich, terwijl ik er al een vanaf de oceaan aan zie komen die hem in de flank zal verrassen. En zo geschiedde. Alleen wordt die golf steeds hoger en rijkt ineens tot zijn knieen en wordt dan zo krachtig dat het hem omgooid. Hij krijgt een slok water binnen en ik zie de angst in z’n ogen. En dan wordt hij ineens meegesleurd door de mini-tsunami richting de waterweg. Onwerkelijk en beangstigend. Ik spurt door de blubber, dan door het water en neem een duik op Jordi, sta direct weer op met hem in mijn armen. Ik sta dan al tot boven mijn knieen in het water maar kan zo wel het water uit lopen. Jordi is doorweekt, ijskoud en erg geschrokken, maar we mankeren niets. En hoewel mijn linker zijde ook nat is, zit de (van mijn neef geleende, dure) filmcamera precies in mijn rechter zak. Ik heb Jordi naar huis getild en daar hebben we samen in een warm bad gewacht tot de meisjes terug kwamen.

Op de laatste volle dag was het regenachtig en maakten we een tochtje naar ‘long point’. Het was een mooie rit via onverharde weg door het heuvellandschap naar een verlaten baaitje dat was aangeschaft door een pinguin vereniging ofzo, dus wij parkeerden de auto en wandelden via een kreekje richting het baaitje. Daar troffen we eerst weer zo’n zwarte snip aan die halfdood de duinen in strompelde, ofzo wilde hij het doen voorkomen. Een bar slechte acteerprestatie, maar wel komisch om te zien. En toen zagen we een grote zeeleeuw, vlakbij. Dan besef je hoe diep je in de wildernis zit, prachtig!

Via Dunedin (leuke stad!) zitten we nu in Oamaru, een tokkie-dorp wat nog het meest doet denken aan Liverpool begin jaren 80: tatoo’s, drank en kale koppen. Wij huren een cottage van een verstrooide Engelse dame. Het ligt weliswaar op een mooie locatie en van buitenaf zag het er mooi uit, maar toen we eenmaal binnenkwamen was het er erg smerig. Overal plukken stof en haar, volle vuilnisbakken en de vorige bewoonster had een soort bar-code achter gelaten, onderin de wc. Zo tref je soms de mooiste plekken, en zo weer wat minder. Het kan verkeren.

Maar goed, we gaan morgen weer onderweg naar Christchurch waar we weer met de neef van Chantal hebben afgesproken. En daarna vliegen we terug naar Australie voor het laatste weekje in de zon en dan al weer richting Nederland… we zullen nog een afsluitend stukje tot jullie richten voor we echt weer terug zijn.

Groeten!